Aleksandar Vuçiq shpesh mundohet të paraqitet si politikan modern, pro-evropian dhe garantues i stabilitetit në Ballkan. Megjithatë, biografia e tij politike dëshmon të kundërtën. Ai është produkt i drejtpërdrejtë i regjimeve më kriminale të fund-shekullit XX, duke filluar si bashkëpunëtor i ngushtë i Vojislav Sheshelit dhe më pas duke u ngritur si figurë kyçe në aparatin politik të Sllobodan Millosheviqit.
Nga nacionalizmi ekstremist te politika shtetërore
Në vitet ’90, Vuçiq ishte pjesë e Partisë Radikale Serbe të Sheshelit – një organizatë e cila predikonte hapur spastrime etnike dhe dhunë kundër popujve fqinjë. Në atë kohë, ai ishte një nga zërat më agresivë kundër shqiptarëve të Kosovës, duke e justifikuar shtypjen policore dhe ushtarake që kulmoi me krime të rënda kundër njerëzimit gjatë luftës së viteve 1998–1999.
Si ministër i informimit në qeverinë e Millosheviqit, Vuçiq luajti rol aktiv në censurimin e mediave, në propagandën kundër shqiptarëve dhe në mbulimin e krimeve të ushtrisë e paramilitarëve serbë në Kosovë. Ky funksion e lidh direkt me aparatin represiv që përpiqej të justifikonte dhunën dhe masakrat kundër civilëve.
Maskimi politik pas vitit 2000
Pas rënies së Millosheviqit, Vuçiq tentoi të ndërrojë imazh, duke kaluar nga një nacionalist i skajshëm në një politikan të moderuar. Megjithatë, retorika e tij asnjëherë nuk ndryshoi rrënjësisht. Përkundrazi, ai përdori fjalorin e “stabilitetit” dhe “kompromisit” vetëm për të fituar simpati ndërkombëtare, ndërsa në praktikë vazhdoi politikat e mohimit të krimeve të luftës dhe glorifikimit të Serbisë si viktimë.
Politika ndaj Kosovës – mohimi dhe destabilizimi i qëllimshëm
Në raport me Kosovën, Vuçiq ka ndjekur një linjë të dyfishtë: para komunitetit ndërkombëtar flet për dialog, ndërsa në terren nxit tensione përmes strukturave paralele, instrumentalizimit të minoritetit serb në veri dhe kontrollit të grupeve kriminale.
Kulmi i kësaj politike u pa me sulmin terrorist në Banjskë në shtator 2023, ku një grup i armatosur serb, i mbështetur nga Beogradi, vrau një polic të Kosovës. Ky akt u pa si vazhdimësi e strategjisë së Vuçiqit për ta destabilizuar Kosovën dhe për të treguar se ai mban “levat e kontrollit” mbi tensionet në veri. Përfshirja e drejtpërdrejtë e strukturave të lidhura me shtetin serb në këtë sulm e dëshmon se Beogradi nën udhëheqjen e Vuçiqit ende e shfrytëzon dhunën dhe terrorin si instrument politik.
Ballkani sot
Vuçiq nuk është i shkëputur nga e kaluara kriminale e Sheshelit dhe Millosheviqit – përkundrazi, ai është vazhdimësi e saj, vetëm se i paketuar në një formë më diplomatike. Politikat e tij ndaj Kosovës, mohimi i krimeve të luftës dhe incidentet si Banjska dëshmojnë se strategjia e tij mbetet e njëjtë: ruajtja e nacionalizmit agresiv serb si mjet pushteti.
Nëse rajoni synon stabilitet afatgjatë, atëherë roli i Aleksandar Vuçiqit duhet parë me realizëm: jo si një faktor paqeje, por si një trashëgimtar i drejtpërdrejtë i ideologjive që sollën luftë, shkatërrim dhe tragjedi në Ballkan.
KAQPATA
